New Writings

Some new writings ought to be up soon after some new stuff has been written.

New song titles

Bring Me Back

Do Stuff Now

New song titles

Bring Me Back

Do Stuff Now

The Surprise Reunion (a work in progress)

Part One

I thought about how nice of a neighborhood my brother lived in. I was walking on Elmwood Avenue in Burlington, Vermont, heading towards his house. I lived in Antioch, California. Vermont’s residential streets had trees lining the sidewalks and reminded me of old television shows with families who lived in quaint areas of town. Their houses were the stuff of daydreams. Antioch had occasional trees but the sun was baking hot and the closest thing to shade would be the awning in front of a liquor store. I could understand why my brother would want to move away from where we grew up.

He obtained a college degree from the University of Vermont and was recently hired to be an executive in a major corporation. I was invited to visit him so I could see his success. We would go to dinner in a restaurant of his choice. He loved Italian food so I assumed we would be going where they served it.

I had not seen him in at least five years. We talked on the phone once in a while but his life was filled with busy schedules so we contacted each other rarely. Maybe his personality would change when I saw him. The walk to his house was so pleasant, I was not worried.

I glanced at the places around me and noticed a woman walking to her house. She might have been gardening or checking her mail. She wore a black-and-white checkered button down shirt with the shirt tails tied and the sleeves rolled up and, underneath, a white T-shirt tucked into blue jeans with a black belt. Her outfit was attractive and I felt a strange sense of a connection as if I was attached to her by an invisible string. That was a strange feeling I never experienced before and I did not know how to comprehend it. I continued walking; hoping the invisible string feeling went away.

“Hey,” she said. I turned and noticed she was a friend from the past. Her name was Erika and she lived in Pittsburgh Bay Point, close to the border by Antioch. There was a restaurant and a gas station in her neighborhood so I would go to eat in the restaurant. She would go there also and we would talk with each other when we happened to be there at the same time. Other than that, I did not know her well except for once when I visited her and we listened to music and talked in her living room. I remember that, when I finally left and we said goodbye, she shook my hand for what seemed like half a minute until I thought something seemed strange so I pulled my hand free. Her grip tightened while I did so. I felt like I would have been trapped if I had not get away right then. She frowned and looked angry. When I walked, I looked back and saw her standing, staring at me as if to let me know I was wrong for letting go. A part of me wanted to approach her and apologize and give her my hand again but the other part of me was worried we would still be stuck together if that happened.

I had not seen her there since then. I was not sure if she still lived in Pittsburgh Bay Point or if she moved away. That was six months ago. I could have assumed the woman was not Erika but someone who looked similar except her voice was the same as Erika’s and I realized the feeling of the invisible string was my memory understanding we knew each other.

I asked, “Are you Erika?”

She smiled. “Wow! You remember me, Glenn. I could never forget you. I had to move here a few months ago because my uncle was ill and a member of the family needed to take care of him. He didn’t trust nurses and insisted one of us assisted him. I was the only member of our family who didn’t have a steady job. He paid for my airplane ticket and gave me a good amount of money in exchange for my being like his maid and health care worker. He’s now in a retirement home and has good people watching over him. He’s letting me stay in his house while he’s in the home. It’s better than where I was in California. What are you doing here? I feel like I summoned you.”

“I’m here because my brother, Patrick, invited me to celebrate his new job. He gave me a plane ticket, too. He lives on this street.”

“I know someone named Patrick who lives on this street but I didn’t know he was your brother.”

“He moved here before I met you.”

“Does he live there?” She pointed to a house further up the street.

I noticed the address number. “Yes, that’s his place.”

She nodded. “You have all day to see him. Could we spend a few minutes listening to music and talking? We did that once before.”

“I remember. Okay, let’s do that.”

I agreed because I wanted to make up for when I pulled my hand away when I had visited her the last time. She might not have remembered that and I figured I would sound silly if I mentioned it but I thought about it as my reason for spending a few minutes with her before I went to my brother’s house.

Her place looked different than the one in California but I suspected that was because her uncle had his things in it. I would not know which things were his and which hers but I assumed he did not bring all of his belongings to the retirement home. She pointed to a couch and sat down. She asked, “Would you like to sit with me?”

I sat down and said, “Okay.”

She nodded. “The last time you visited me, you said okay when we sat on the couch but last time we were listening to music. This time, I don’t want the music to distract you from paying attention to me.”

I was nervous. “What do you mean?”

“You certainly remember what happened.”

“Do I?”

“You pulled your hand away when we were shaking hands. I figured you were mentally distracted because the music occupied your thoughts. What you did was rather rude and I was upset afterwards for a very long time.”

I was embarrassed. “How long were you upset?”

“I finally got over it when I saw you ten minutes ago.”

“That’s surreal. You couldn’t have thought about a handshake for that long, right?”

“You might think it’s surreal but I think it’s very real. I was greeting you goodbye and you felt the need to get free from me as if you and I weren’t a part of a bond.”

I could not help but feel she was going overboard with her reactions. In my opinion, her behavior was similar to someone getting angry at a friend for sighing ten years ago. I understood how she remembered the handshake but I did not think about it every minute of every day. I said, “We were talking about music. We weren’t on a date. We weren’t getting physical. We were friends. You were shaking my hand for at least half a minute and I thought it went on too long.”

“A handshake lasts until the person decides to stop. I hadn’t stopped yet. You should have waited for me to stop.”

“I had the suspicion you would still be shaking my hand now if I waited for you to stop.”

“That would have been my business if I wanted to keep holding on. You made me feel like I did something wrong.”

I was hoping we would not spend a long time talking about handshakes but I figured I would mention something so she would understand. “I thought that maybe you were holding on because you were waiting for me to let go. I wasn’t intentionally being rude. When I let go, I realized that I did so prematurely because you tried to grip tighter but I got free anyway. It felt like my hand was stuck to sticky paper that I pulled off. You looked angry and I was embarrassed about the situation but it wasn’t something in which I could be prepared. I didn’t know how to react. When I walked away, I wanted to return and apologize but I thought the whole thing was a bit absurd so I continued on my way home.”

She nodded. “If I’m making a big deal out of it, I’m sorry. Will you forgive me?” She extended her hand. We shook. She stopped the shaking motion but kept holding on.

I was not sure if she was testing me so she could see how I would react. Her gesture seemed genuine, as if she realized how trivial her attitude had been, but I did not pull away because I figured that my doing so would lead to another argument, whether intentional or unintentional. We looked at each other, while our hands were joined, for at least a minute. I wanted to say something but I could not think of what to say. Finally, I asked, “What’s happening?”

“I’m continuing where we left off,” she answered.

“How much longer are you going to hold on?”

“Are you in a hurry to get away?”

“I have to visit my brother.”

“I told you he can wait. I mentioned we would be a few minutes getting reacquainted. Why are you so impatient?”

I had the impression she was bossing me. I asked, “Can I let go now?”

She shrugged. “Why are you so insecure you need to ask that question?”

“I have the feeling you won’t let me go to my brother’s house.”

“That’s nonsense. We can go together.”

“What are you going to do? Are you going to continue holding my hand when we visit him?”

“Why wouldn’t I?”

“Please let go.”

“You can’t tell me to let go. You can let go if that’s what you want to do but I’m holding on.”

I wanted to let go but I was afraid she would hold on tighter if I attempted to pull free. My brother was probably wondering why I was not yet at his place. If I attempted to pull my hand away, she would either hold tighter or let go. She was going to hold on anyway if I did not make any attempt to get free. Either way, I would visit my brother. I needed to make a decision.

 

Художній зв’язок (перша частина)

Фото люб’язно надано Logo Studio 2019 https://www.fiverr.com/logo_studio2019

Коли мій сусід, Роберт, сказав мені, що його колега Патрісія потребує моєї допомоги, закінчуючи есе для коледжу, я вагався. Роберт був професором університету, але також працював у відділі міжнародних зв’язків, де Алекса був секретарем та студентом. Більшість студентів були привабливими, і моє перше занепокоєння було чи вона приваблива чи ні. Більшість друзів та колег Роберта мені не цікаві. Багато з них, включаючи деяких жінок, яких він зустрічав, мали надмірну вагу і носили нещільні вбрання, які не допомагали їхньому іміджу. Я б більше віддав перевагу сидіти в кампусі, дивлячись на студентів, ніж проводити кілька годин з кимось, кого я вважав за краще уникати.

Роберт сказав: “Патрісія дуже приємна, і вона не знає багато людей у Нью-Йорку. Вона з Каліфорнії і була тут лише кілька місяців. Її головний інтерес – поезія, але вона також вивчає фізику. Я думав, ти допоможеш їй їй.

Я відповів: “Я нічого не знаю про фізику. У мене є кілька ідей про те, як створений Всесвіт, але це саме про нього. Чому ти думаєш, що я допоможу їй допомогти?

«Вона розповіла мені свою ідею про те, про що буде есе. Вона хоче написати про те, як наші думки можуть змінити світ, оскільки думки фізичні. За її словами, художники та письменники схожі на вчених. Ти поет, Ден. Я вважав, що вам буде цікаво ».

Я погодився допомогти, бо ідея була цікава. Роберт не здогадувався, що я почуваюсь так само, як це робила Патрісія щодо художників та фізики. Я запитав: «Який день і час вона хотіла б, щоб я прийшов на її місце?

Він відповів: “Якнайшвидше. Її папір вийде завтра ».

Після того, як він дав мені свою адресу, я помітив, що вона жила в одному кварталі від моєї квартири. Мені було цікаво, чи я її бачив раніше. Коли я приїхав до її будівлі і задзвонив зумер, вона прибула до вхідних дверей і сказала: «Привіт. Ти Дан Стоун?

“Так. Ти Патрісія Гарднер?

“Так. Я не знав, що професор Філдінг мав на увазі когось із вас, як мені допомогти. Я маю на увазі це добре. Більшість людей, яких він знає, – це інші професори, які не дуже цікаві. Давай в.”

Ми зайшли до її квартири. Вона вказала на диван і запитала, чи хочу я сісти. Я сказав так, і ми сиділи поруч. Вона пояснила: “Я рада, що професор Філдінг вибрав вас, щоб допомогти мені. Я не сказав йому все про те, що думав про написання. Я сподіваюся, що це добре, якщо скажу вам, що я привабливий ».

Я посміхнувся. “Це цілком нормально. Ви також привабливі. ”

«Я хочу включити фізичний потяг у свій нарис про фізику та мистецтво. Ми можемо говорити про наші думки з цих питань, і я можу написати свій твір, грунтуючись на тому, що ми говоримо ».

“Це звучить непогано.”

Вона сказала: «Мені подобаються твої короткі каштанове волосся та ліщина, і твоя посмішка. Ви високий, але не надто високий. Мені подобається ваша чорна сорочка та сині джинси. Ви схожі на те, що можете доставити пакунки. ”

“Дякую.”

“Що ви мені привабливі?”

Я не вагаючись зазначив, що мені сподобалося, як вона носила сорочку, втягнуту в підв’язані джинси, бо мені здавалося б мілкою. Я відповів: “Ваш наряд складений добре, наче ви впевнені у своїй зовнішності”.

Вона запитала: “Чи можете ви розповісти деталі?”

“Добре. У вас сорочка, і я думаю, що жінки, які таким чином носять одяг, знають про рівновагу і про те, як гармонійно координуються речі “.

“Це цікаво. Я ніколи про це не думав, але бачу, що ти маєш на увазі ».

Я продовжив: На мою думку, те, як людина носить одяг, є доказом її ставлення. Роберт, або професор Філдінг, як ви називаєте його, є другом багатьох людей, які ніколи не надягають сорочки і не одягаються будь-яким іншим способом, ніж рутинний одяг, який не лестить. Їх погляд на життя однаково нудний. Вони створюють навколо себе енергію нудьги. Я впевнений, що ви знаєте, що я маю на увазі. ”

«Я не думаю, що вони нудні, але вони не захоплюючі. Ви захоплюючі, тому що про речі говорите творчо. ”

«Фізична енергія – це також вплив на мене, коли я пишу розповіді чи вірші. Якщо я заходжу в кафе і касир – це жінка, яка торкається моєї руки, коли вона подає мені чашку кави, я подумаю про її дотик до руки, як про енергію, і я піду додому і напишу історію, під впливом її дотику до руки . ”

Вона кивнула. «Це іде чудово. Ти мені допомагаєш Я знаю, як я підійду до свого реферату ».

“Це чудово. Я радий, що допомагаю. ”

“Чи погоджуєтесь ви зі мною, що творчі художники – справжні творці світу?”

«Я вважаю, що наші думки такі ж важливі, як і наші дії. Можливо, не у кожному випадку, але я вважаю, що думка зробити щось творче призводить до того, що створюється. Ми маємо мову та архітектуру, музику та закони, тому що люди думали про ці речі. Вчені можуть спостерігати за тим, що відбувається, але вони зазвичай не мають такого ж творчості, як художник ».

Вона відповіла: “Я сподіваюся, що настане день, коли мистецтво та наука об’єднаються разом, а не будуть двома окремими предметами”

“Можливо, з часом це станеться”.

«Я думаю, що у мене є достатньо матеріалу для написаної частини мого реферату. У мене є ще одне уявлення про те, що включати в нього, виходячи з того, що ви мені сказали. Я не впевнений, чи варто мені сказати, що це таке, тому що це радикально, але я вважаю, що це буде єдиний спосіб, коли я можу закінчити есе “.

Я подивився на годинник на стіні і помітив, що час – п’ять годин. Делікатес закрився через тридцять хвилин, і я хотів отримати бутерброд, поки місце ще було відкритим. Я сказав: “Ми можемо знову поговорити пізніше, якщо ви цього хочете”. Я встав з дивана.

Вона теж встала. Я підійшов до вхідних дверей. Вона стояла переді мною і простягла руку. Вона сказала: “Я дуже рада, що познайомилася з тобою”. Ми потиснули руки.

“Я щасливий, що і тебе познайомив”.

“Ми будемо чудовою командою.”

Я запитав: “Як це?”

“Ви творчий художник, на який впливає енергія. Я допитливий мислитель, який може дізнатися з ваших відгуків. ” Вона все ще потискала мені руку.

Я зачекав тридцять секунд довше, а потім намагався відпустити, але її зчеплення залишилося міцним. Вона припинила тремтячий рух, але продовжувала триматися. Я згадував: «Мені потрібно сходити до делікатесів, щоб отримати сендвіч. Вони незабаром закриються. ”

Вона знизала плечима. “Я піду з тобою”.

An Artistic Connection (part one)

Photo courtesy of Logo Studio 2019 http://www.fiverr.com/logo_studio2019

When my next-door neighbor, Robert, told me his co-worker, Patricia, needed my help finishing an essay for college, I was hesitant. Robert was a professor at the university but he also worked in the International Affairs department where Alexa was a secretary and a student. Most of the students were attractive and my first concern was whether or not she was attractive, also. Most of Robert’s friends and co-workers were not interesting to me. Many of them, including some women he dated, were overweight and wore loose jogging outfits that did not help their image. I would much prefer sitting on campus, looking at the students, than spending a few hours with someone I would prefer to avoid.

Robert said, “Patricia is very nice and she doesn’t know a lot of people here in New York. She’s from California and has been here only a few months.  Her main interest is poetry but she’s also studying physics. I thought you would be a great help to her.”

I responded, “I don’t know anything about physics. I have a few ideas about how the universe was created but that’s about it. Why would you think I would be of helpful assistance to her?”

“She told me her idea of what the essay would be about. She wants to write about how our thoughts can change the world because thoughts are physical. According to her, artists and writers are like scientists. You’re a poet, Dan. I figured you would be interested.”

I agreed to help because the idea was interesting. Robert did not realize I felt the same way Alexa did about artists and physics. I asked, “What day and time would she like me to come over to her place?”

He answered, “As soon as possible. Her paper is due tomorrow.”

After he gave me her address, I noticed she lived one block away from my apartment. I wondered if I had seen her previously. When I arrived at her building and rang the buzzer, she arrived at the front door and said, “Hello. Are you Dan Stone?”

“Yes. Are you Patricia Gardner?”

“Yes. I didn’t realize Professor Fielding had someone like you in mind to help me. I mean that in a good way. Most of the people he knows are other professors who aren’t very interesting. Come on in.”

We went to her apartment. She pointed to a couch and asked if I wanted to sit down. I said yes and we sat next to each other. She explained, “I’m glad that Professor Fielding picked you to help me. I didn’t tell him everything about what I thought about writing. I hope it’s okay if I tell you I think you’re attractive.”

I smiled. “It’s totally okay. You’re attractive, also.”

“I want to include physical attraction in my essay on physics and art. We can talk about our thoughts on those subjects and I can write my essay based on what we say.”

“That sounds good.”

She said, “I like your short brown hair and hazel eyes and your smile. You’re tall but not too tall. I like your black shirt and blue jeans. You look like you could deliver packages.”

“Thank you.”

“What do you find attractive about me?”

I was hesitant to mention that I liked how she was wearing her shirt tucked into belted jeans because I would seem shallow for saying so. I replied, “Your outfit is put together well, as if you have confidence in your appearance.”

She asked, “Can you give details?”

“Okay. Your shirt is tucked in and I think that women who wear their clothes that way are aware of balance and how things co-ordinate harmoniously.”

“That’s interesting. I never thought about it in that way but I see what you mean.”

I continued, “I ought to admit I think of how things relate to each other. In my opinion, how a person wears clothes is proof of that person’s attitude. Robert, or Professor Fielding as you refer to him, is a friend of a lot of people who never tuck in their shirts or dress up in any way other than a routine of clothes that are not flattering. Their outlook on life is equally boring. They create energy of boredom around them. I’m sure you are aware of what I mean.”

“I don’t think they’re boring but they’re not exciting. You’re exciting because you’re talking about things in a creative way.”

“Physical energy is also an influence for me when I write stories or poems. If I go to a café and the cashier is a woman who touches my hand when she gives me a cup of coffee, I’ll think about her hand touch as energy and I’ll go home and write a story influenced by her hand touch.”

She nodded. “This is going greatly. You’re helping me. I know how I’ll approach my essay.”

“That’s great. I’m glad I’m helping.”

“Do you agree with me that creative artists are the real makers of the world?”

“I believe our thoughts are as important as our actions. Maybe not in every case but I believe the thought to do something creative leads to the thing that is created. The reason we have language and architecture and music and laws is because people thought about those things. Scientists can observe what happens but they don’t have usually the same kind of creativity as an artist.”

She replied, “I’m hoping there will come a day when art and science will join together instead of being two separate subjects”

“Maybe that will come to pass, eventually.”

“I think I have enough material for the written part of my essay. I have another idea about what to include in it, based on what you’ve told me. I’m not sure if I should tell you what it is because it’s radical but I believe it’ll be the only way I can finish the essay.”

I looked at the clock on the wall and noticed the time was five o’clock p.m. The delicatessen closed in thirty minutes and I wanted to get a sandwich while the place was still open. I said, “We can talk again later if you would like that.” I got up from the couch.

She got up also. I walked to the front door. She stood in front of me and extended her hand. She said, “I’m really happy I met you.” We shook hands.

“I’m happy I met you, too.”

“We’ll be a great team.”

I asked, “How so?”

“You’re a creative artist who gets influenced by energy. I’m an inquisitive thinker who can learn from your feedback.” She was still shaking my hand.

I waited thirty seconds longer and then tried to let go but her grip remained firm. She stopped the shaking motion but continued holding on. I mentioned, “I need to go to the delicatessen so I can get a sandwich. They’re closing soon.”

She shrugged. “I’ll come with you.”

 

 

 

 

 

Jeden z Ann

Zdjęcie dzięki uprzejmości Ann

https://www.fiverr.com/ann_model

Część pierwsza: Ann

Wierzę, że jeśli ktoś czegoś chce, może osiągnąć to, co wydawało się wcześniej niemożliwe. Zdaję sobie sprawę, że logika jest tylko pewnym sposobem patrzenia na życie. Więc wszystko, co może się zdarzyć, jest logiczne. Odkąd odkryłem, że to prawda, odkryłem, że jestem na właściwej drodze.

Część druga: Harold

Moja podróż do San Francisco była zaskakująca. Towarzyszył mi mój przyjaciel Ivan Popov. Zasugerował, abym oderwał się od moich problemów. Mieszkaliśmy w Antiochii, na rogu Sommersville Avenue i Willow Pass Road. Był moim sąsiadem z sąsiedztwa. Po raz pierwszy spotkaliśmy się w czytaniu poezji w pawilonie Sommersville. Poprzednio machaliśmy sobie do siebie, kiedy przechodziliśmy przez ulicę, ale nie wiedzieliśmy, ile mamy wspólnego, dopóki nie wzięliśmy udziału w wydarzeniu pod nazwą Patrick’s Poetry Parlor, miejscu, w którym poeci mogli czytać ich prace w otwartym segmencie pokazać. Oboje czytamy poezję. Był pod wrażeniem mojej pracy i odwrotnie. Od tego czasu odwiedzaliśmy się w każdą środę po południu.

Ivan miał siostrę, której musiał szukać po większości dni tygodnia z wyjątkiem środy. Jego siostra, Rose, pracowała w środę jako sanitariuszka wolontariusza w szpitalu i pozostała w domu, obok Ivana, przez resztę tygodnia. Moim zdaniem Ivan bardzo się o nią martwił. Umył jej naczynia i przyciął krzewy róż na jej podwórku, najwyraźniej robiąc tak przez sześć dni w tygodniu. Jego jeden dzień odpoczynku, środa, spędził ze mną. Poczucie ucieczki od naszych problemów było wzajemne.

Moja rodzina, Goldberga, była dla mnie problematyczna przez wiele lat. Jednak mój wujek Adam zmarł niedawno i miał dużo pieniędzy na swoim koncie bankowym. Moja ciotka, Esther, siostra Adama, miała wspólną opiekę nad kontem. Co do tego, dlaczego widniało na niej jej imię, nigdy nie słyszałem wyraźnego powodu, ale moje przypuszczenie było takie, że Adam otrzymał pieniądze z pomocy rządowej, a Esther działała jako jego odbiorca. Z tego, co zrozumiałem, nie była związana z kontem, chyba że tylko z nazwy, dopóki bank nie poinformował jej, po śmierci Adama było w nim sto tysięcy dolarów. Esther nie chciała żadnych pieniędzy. Dała pięćdziesiąt tysięcy mojej matce i pięćdziesiąt tysięcy mi.

Kiedy otrzymałem pieniądze kilka dni temu, przyszedł w czasie, w którym był najbardziej potrzebny. Nie miałem pracy i polegałem na pomocy rządowej za niewielką sumę pieniędzy, którą otrzymywałem na wydatki na utrzymanie każdego miesiąca. Miałem kilku przyjaciół, których wolałbym pozostać bezimienny, którzy pożyczali ode mnie pieniądze, a potem nie zwracali mi pieniędzy. Jednym z moich problemów było pożyczanie pieniędzy. Nie powinienem tego robić. Jednak to było w przeszłości. Miałem ostatnie dziesięć dolarów przez następne dwa tygodnie, kiedy nagle otrzymałem pięćdziesiąt tysięcy.

Kiedy spotkałem się z Ivanem w następną środę, nie powiedziałem mu o moich pieniądzach ani o tym, że mój wujek zmarł. Jeśli chodzi o niego, wciąż byłem przygnębiony z powodu mojej rodziny. Wujek Adam, kiedy żył, ciągle dzwonił do mnie, bym przyszedł i dał mu szklanki wody. Lubił jeździć na wózku inwalidzkim, chociaż mógł chodzić. Brzmiał jak hipochondryk, który skarżył się na wiele bólów i bólów. Miał trzysta funtów i wyglądał na czterysta, ponieważ nigdy nie ćwiczył ani nie jadł zdrowej żywności. Jednak moja matka, która była szczupła, paliła papierosy co minutę, a jej poziom energii nie był najlepszy. Zadzwoni do mnie i zapyta, czy mogę kupić jej karton papierosów. Gdyby nie moi przyjaciele pożyczali mi pieniądze, kazałem mojej rodzinie pożyczyć mój czas. Moje środowe wizyty z Ivanem były cotygodniowymi wakacjami. Podczas mojego pobytu rozmawialiśmy o sztuce i ignorowaliśmy otaczający nas świat.

Teraz, podczas ostatniej wycieczki, przeszliśmy przez przyjemną dzielnicę na 20. ulicy, w pobliżu wzgórza Potrero w San Francisco. 20. był trochę spacer, ponieważ był na szczycie wzgórza, ale domy i atmosfera były warte wysiłku. Ivan tylko się uśmiechnął i powiedział, że przygotował coś innego.

Powiedziałem: „To pomaga mi psychicznie. Uwielbiam patrzeć na ładne domy ”.

Pokiwał głową. “Wiem co masz na myśli. Kiedy mieszkałem w Oakland, na wzgórzach, czułem się tak samo. Pomyślałem, że dam ci szansę wyniesienia się z kontaktów z rodziną. Potrzebowałem też odpoczynku od mojej siostry. ”

Zapytałem: „Dlaczego tak bardzo pomagasz swojej siostrze? Czy jest całkowicie zależna od ciebie? ”

Odpowiedział: „Nie do końca. Pracuje jeden dzień w tygodniu, a ona jest właścicielem domu, który został po moich rodzicach, ale praca w jej słowniku nigdy nie była wielkim słowem i czuję do niej pewien dług, ponieważ obwinia mnie za dokuczanie, kiedy dorastała i nie mogę powiedzieć, że tego nie zrobiłem. ”

„Ale czy to nie było dawno temu? Dlaczego jesteś taki twardy?

“Nie mam pojęcia. Może to karma z poprzedniego życia. ”

Kontynuując rozmowę, zauważyłem od czasu do czasu kobiety, które były ubrane specjalnie w koszule schowane w dżinsach. Ponieważ nikt w mojej okolicy ani rodzinie nigdy nie nosił tego stylu, uważałem to za wielką przyjemność, zwłaszcza że myślałem, że wygląda seksownie. Powiedziałem: „Mogę tu mieszkać w San Francisco. Wiele dobrze ubranych ludzi chodzi. To zupełnie inna atmosfera niż w Antiochii. Jestem naprawdę zdumiony. ”

Pokiwał głową. „Będziesz jeszcze bardziej zdumiony. Mój stary przyjaciel z college’u, Oswald Stern, zaprosił mnie na spotkanie do domu sąsiada. Imię jego sąsiada to Ann. Pomyślałem, że kiedy rozmawiam z Oswaldem, możesz z nią porozmawiać.

„Czy ona też jest artystką?”

„Nie wątpiłbym w to. Współpracuje tylko z artystami. Nie spotkałem się z nią, ale słyszałem, że jest bardzo interesująca i pomyślałem, że musisz być w pobliżu pewnych dobrych ludzi, by zmienić tempo. Oswald powiedział, że jego własne miejsce jest zaśmiecone zapasami sztuki, żebyśmy mogli go tam odwiedzić. Kontynuowaliśmy, aż dotarliśmy do 20. i Kansas Street. Wskazał na duży brązowy dom z gontem, w prawym rogu ulicy, naprzeciwko wzgórza, z którego widać było miasto. Dom miał dwa poziomy. Najwyższy poziom pokazywał pokład i duże okna po bokach. Powiedział: „To miejsce”.

“Skąd mógłbyś wiedzieć?”

„Dom Oswalda jest tuż obok. Byłam tam. Powiedział, że dom Ann jest brązowy z gontem. ”

Zapukał do drzwi. Otworzyła się kobieta, uśmiechnęła się i powiedziała: „Witaj. Musisz być Ivanem.

Pokiwał głową. “Jestem. To jest Harold Goldberg. ”

Powiedziała: „Witaj w was obojgu”.

Powiedziałem: „Dziękuję”. Weszliśmy do środka.

Ann była ubrana w sposób, który sprawił, że czułem, że jestem w pobliżu ludzi, którzy byli ponad moim codziennym otoczeniem. Miała na sobie kurtkę puchową, wsuniętą w opięte dżinsy, a rękawy podciągnięte przez łokcie. Wyglądała niezwykle seksownie w tym stroju. Gdybym miał szczęście, od czasu do czasu zauważyłem, że kobieta ma na sobie podwinięty sweter lub podwiniętą bluzę, ale podszyta kurtka, zwłaszcza puchowa, była dla mnie pierwszym doświadczeniem. Zastanawiałem się, czy ludzie mieszkający w tej okolicy byli przyzwyczajeni do oglądania takich rzeczy w taki sam sposób, w jaki członkowie rodziny królewskiej mogli jeść pieczonego bażanta każdej nocy, podczas gdy ludzie z klasy robotniczej musieli zadowolić się smażonym kurczakiem. Powiedziałem sobie, że nie wpatruję się zbytnio w Ann, choć miałem ochotę to zrobić. Z pewnością nie zamierzałem jej zapytać, dlaczego schowała kurtkę. Z mojej strony byłoby to zbyt dociekliwe. Jednak ceniłbym sobie popołudnie, słuchając wszystkiego, co powiedziała i starając się jak najlepiej włączyć go w moje życie. Zauważyłem, że patrzy na mnie, macha i uśmiecha się. Może to był znak czegoś.

Do frontowego pokoju wszedł mężczyzna. Pomachał i powiedział: „Cieszę się, że znów cię widzę, Ivan. Minęło trochę za dużo czasu, odkąd się komunikowaliśmy ”.

Ivan uśmiechnął się. „Mój dobry przyjacielu, Oswald … Ciągle cię pamiętam, kiedy razem wychowaliśmy się w Lublinie”.

Ann powiedziała: „Myślałem, że spotkałeś się w college’u”.

Oswald roześmiał się. „Spotkaliśmy się ponownie przez przypadek lub projekt w college’u. Oboje braliśmy historię sztuki i rozpoznawaliśmy się od razu. Zostałem obywatelem amerykańskim na rok przed przeprowadzką do Stanów. Byłem przed nim w tym dziale. Ale to jest starożytna historia. Jesteśmy aktywnymi przyjaciółmi od wielu lat, jeśli nie liczysz wielu miesięcy, w których czasami jesteśmy od siebie ”.

Ann zapytała: „Czy chcielibyście usiąść?”

Iwan powiedział: – Harold i ja szliśmy tutaj z 16. ulicy. Tak, chcielibyśmy usiąść. ”

Poszliśmy do innego pokoju, który wyglądał bardziej jak pokój rozrywkowy niż obszar przy drzwiach wejściowych. Jednak ściany wyglądały tak samo, z ciekawym ciemnym wzorem, który zdawał się uzupełniać srebrny i czarny pas Ann i biel kurtki. Zauważyłem, że kiedy na nią spojrzałem, już na mnie patrzyła, jakby wiedziała wcześniej, że planujemy rozmawiać, podczas gdy Ivan i Oswald rozmawiają ze sobą. Ale to się nie wydarzyło. Energia była dziwna, jakby coś miało się wydarzyć, ale byłoby opóźnione. Kiedy usiedliśmy na osobnych kanapach w pokoju rozrywkowym, pomyślałem sobie, że Ivan i Oswald celowo zamierzają świadczyć o ich rozmowie z Ann i ja. Ann spojrzałaby na nich, a potem na mnie, tam iz powrotem, jakby w końcu miała przejąć kontrolę, ale jeszcze nie.

Ivan powiedział: „Pamiętam, że pierwszą płytą, jaką usłyszałem po przyjeździe do Ameryki, był Leonard Cohen. Myślałem, że jest Amerykaninem, a potem dowiedziałem się, że jest Kanadyjczykiem. Kiedy później usłyszałem Neila Younga, odkryłem to samo ”.

Oswald powiedział: „Neil Young jest teraz obywatelem amerykańskim. Nie jestem pewien co do Leonarda Cohena. Ich muzyka mnie nie interesuje. Cohen jest zbyt wolny, a jego muzyka ma monotonną jakość, której nie lubię. Neil Young jest w porządku, ale nie mogę znieść jego głosu. Wolę muzykę instrumentalną, jak jazz. Kocham Stanleya Turrentine i Freddiego Hubbarda. ”

„Jeśli chodzi o jazz, powinieneś porozmawiać o Milesie Davisie i Johnie Coltrane’u. To dwaj wielcy ”.

„Wszyscy mówią o Davis i Coltrane. Ludzie, którzy nigdy nie słuchają jazzu, wiedzą, kim są. Po prostu upuszczasz nazwiska.

Ann roześmiała się. „Jestem pewien, że Harold nie chce cię słyszeć. Czy to prawda, Harold?

Powiedziałem: „Nie chcę brać stron. Jestem tutaj, żeby słuchać. ”

Ivan skinął głową. „Jest tutaj, ponieważ większość czasu spędza ze swoją matką, wujkiem lub ciotką, robiąc dla nich sprawy. Potrzebuje zmiany tempa, więc jest tutaj, spędzając z nami czas. ”

Ann uśmiechnęła się. „Cieszę się, że Harold jest tutaj. Gdybym miał coś do powiedzenia, zostałby. Mrugnęła do mnie.

Wyczułem ciepłe połączenie emanujące z niej do mnie, jakby wiedziała, że ​​mamy wzajemne przyciąganie. Czułem, że muszę coś zrobić, abym mógł sprawdzić, co się dzieje. W jakiś sposób wiedziałem, że jeśli wstanę i pójdę do innego pokoju, ona pójdzie za mną. Zapytałem: „Czy masz toaletę?”

Powiedziała: „To do ciebie zaraz po tym, jak znowu idziesz do frontowego pokoju”.

Wstałem i ona też. Kiedy szedłem w kierunku frontowego pokoju, stała przy ścianie i patrzyła na mnie, jakby wiedząc, że naprawdę nie muszę korzystać z toalety. Jej spojrzenie było hipnotyczne, a ja po prostu stałem, patrząc na nią i jej strój, żałując, że nie mogę mieszkać obok niej zamiast mojej rodziny. Staliśmy nieruchomo, patrząc na siebie przez prawie dwie minuty, aż Oswald powiedział: „Wydaje się, że czas zatrzymał się dla tych dwóch”.

Czułem się skrępowany i wróciłem do swojej kanapy. Ann wróciła do swojej, ale nadal patrzyła na mnie. Powiedziała: „To tak, jakbyśmy byli przyklejeni”.

Nie wiedziałem, co miała na myśli, ale myśl, że utknęliśmy razem, weszła w moje myśli jak marzenie o fantazji, które stało się realne. Wiedziałem, że nie ma mowy, żebyśmy naprawdę utknęli razem, a ona miała na myśli wzajemną sympatię, która będzie kontynuowana, jeśli odwiedzimy się w przyszłości.

Oswald powiedział: „Wszyscy utknęliśmy razem w tej rzeczy zwanej życiem. Niektórzy z nas czują, że jesteśmy duchami, które narodziły się na ziemi, zanim ponownie stały się duchami w życiu pozagrobowym. Inni uważają, że jesteśmy tylko zwierzętami, które działają zgodnie z prawami natury. Kiedyś czułam, że znam odpowiedź na tę zagadkę, ale teraz czuję, że nie muszę tego wiedzieć. Dopóki budzę się każdego dnia, czuję zapach kwiatów i czuję chłodny powiew na mojej skórze, jestem zadowolony.

Ivan wzruszył ramionami. „Chciałbym móc powiedzieć, że mogę to zrobić, ale mam zbyt wiele zmartwień, niepokojów i trosk, które uniemożliwiają mi zapomnienie o moich myślach. Może przeczytałem zbyt wiele książek, a teraz nie mogę powstrzymać mojej nadmiernej winy ”.

Oswald zapytał: „Dlaczego masz poczucie winy? Nie jesteś winny za to, że żyjesz. Masz być chwalony. ”

Ivan westchnął. „Chciałbym móc tak się czuć. Ale czuję dziwne podejrzenie, że punkt życia jest zrównoważony poczuciem winy, które ma się robić w złych rzeczach ”.

„Dobra i zła są pojęciami dla zbytnio zainteresowanych. Jest tylko akcja. Rzeczy się zdarzają. Poza poczuciem chęci przyzwoitości dla naszych bliźnich, w które wierzę, czuję, że naprawdę nie możemy ponosić odpowiedzialności za przepływ zmian. Nie kontrolujemy życia. ”

„Myślę, że jesteśmy odpowiedzialni za to, co dzieje się w życiu. Dzieje się tak dlatego, że je realizujemy. ”

Ann zapytała: „Harold, co o tym sądzisz?”

Chciałem odpowiedzieć na jej pytanie, nie z powodu samego pytania, ale dlatego, że zapytała. Powiedziałem: „Myślę, że to trochę obojga. Są pewne rzeczy, których nie możemy kontrolować jak prawa fizyczne, ale możemy kontrolować inne rzeczy, takie jak nasze opinie. Jest to stała równowaga między tym, co możemy zmienić, a tym, czego nie możemy. Nie chodzi o to, że kiedykolwiek znajdziemy odpowiedzi. Chodzi o zabawę w odkrycie. ”

Ann skinęła głową. “Zgadzam się z Tobą. Będziemy musieli spędzać więcej czasu razem. Myślę o napisaniu książki filozoficznej i chciałbym, żebyś pomógł mi to zrobić. Oswald powiedział Ivanowi, że jesteś pisarzem. Czy to jest poprawne?”

Ivan powiedział: „Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, że wspomniałem Oswaldowi, że piszesz wiersze”.

Powiedziałem: „Cieszę się, że to zrobiłeś. Chcę, żeby więcej osób wiedziało o mojej pracy. ”

Ann powiedziała: „Napisałem kilka wierszy, ale jestem bardziej myślicielem niż pisarzem. Pisałem muzykę. To moja wielka rzecz. Nie sprzedałem żadnej z moich kompozycji, ale dobrze się przy tym bawię ”.

Powiedziałem: „Ja też piszę muzykę”.

Uśmiechnęła się: „Och, więc mamy wiele wspólnego”.

Oswald powiedział: „Studiowałem muzykę, kiedy byłem małym dzieckiem, ale potem zdecydowałem, że chcę być bardziej słuchaczem niż wykonawcą”.

Ivan powiedział: „Mogłeś mnie oszukać. W czasie studiów nigdy się nie zamykasz.

Oswald zmarszczył brwi. „Nie podoba mi się twój ton”.

Ivan pokręcił głową. “Nigdy nie robisz. Myślałem, że wszystko się między nami zmieni, a my będziemy się dogadywali, ale ty jesteś tym samym facetem, którym zawsze byłeś.

Oswald roześmiał się. „To ty mówisz o poczuciu winy i niepokoju. Jeśli to nie jest negatywność, nie wiem, co to jest. ”

Ann powiedziała: „Przepraszam, ale nie jestem pewien, co się dzieje. Jesteśmy tutaj po spokojną rozmowę na temat sztuki, filozofii i wszystkiego, co zdecydujemy się przedyskutować, ale wyczuwam wrogość ”.

Iwan powiedział: „Nie jestem wrogi. Harold może to potwierdzić. Czy to nie tak?

Powiedziałem: „Nie jestem pewien, czy powinienem udzielić odpowiedzi”.

Ivan podniósł głos. “Co to znaczy? Zwracasz się także do mnie? Gdyby nie ja, byłbyś w domu, czekając na następny telefon matki, abyś mógł stale iść do sklepu dla niej. Przynoszę cię tutaj, żebyś mógł się dobrze bawić, ale teraz wydaje się, że bierzesz stronę Oswalda. ”

Oswald zapytał: „Co to właściwie jest za argument?”

Ann powiedziała: „Czy ktoś z was lubi filiżankę herbaty?”

Powiedziałem „Jasne”.

Ivan pokręcił głową. „Wiem, że jestem trudny. Przepraszam. Zajmuję się sprawami dla mojej siostry, podobnie jak Harold załatwia sprawy dla swojej rodziny. Nie zawsze mamy okazję przyjść do San Francisco i prawie nigdy tu nie przychodzimy, ponieważ jest to tak długa wędrówka po stromej drodze ”.

Ann zapytała: „Dlaczego nie pojechać autobusem?”

Ivan powiedział: „Nie ufam pasażerom autobusów”.

Oswald skinął głową. „Naprawdę rozumiem, przez co przechodzisz. Twój bałagan jest w twoim umyśle. Mój bałagan jest w moim domu. Dlatego zapytałem Ann, czy pozwoli mi cię odwiedzić. Jak widać, mieszka w bardzo eleganckim miejscu. ”

Ann wzruszyła ramionami. „Życie to nie tylko życie w eleganckim stylu. Życie polega na posiadaniu połączeń. Często się zastanawiam, czy znajdę kogoś, kto będzie moim jedynym. Oswald jest dobrym przyjacielem i mam z nim świetne rozmowy i dlatego chciałem poznać jego przyjaciół. ”

Oswald powiedział: „To pierwszy raz, kiedy poznałem Harolda, ale jeśli jest przyjacielem Ivana, jest moim przyjacielem”.

Iwan powiedział: „Może to był błąd, że tu przyszedłem. Zastanawiam się nad tym, jak moja siostra jutro zmusi mnie do przycięcia krzewów róż i naprawienia umywalki w łazience. Może Harold i ja powinniśmy odejść.

Oswald wzruszył ramionami. „Możesz robić, co chcesz, ale jeśli pozwolisz swojej siostrze przejąć twoje życie za ciebie, tak naprawdę nie żyjesz. Myślę, że możesz chcieć wziąć pod uwagę, że Harold może się dobrze bawić ”.

Ann powiedziała: „Mam rozwiązanie na całe popołudnie i dla siebie”.

Ivan wstał. „Nie chcę tego słyszeć. Chodź, Harold.

Wstałem i Ann. Wzruszyła ramionami i powiedziała: „Wiem, co muszę zrobić”.

Ivan pomachał i powiedział: „Cokolwiek zdecydujesz, wszystko jest w porządku, ale Harold nie ma żadnych pieniędzy, by wrócić do domu, a ja mu płacę. Jeśli nie chcesz tu zostać, Harold, sugerowałbym, żebyś ze mną poszedł. ”

Powiedziałem: „Właściwie mam trochę pieniędzy. Tak przy okazji, mój wujek umarł.

Ivan powiedział: „Możesz dokonać własnych wyborów. Przykro mi słyszeć o twoim wujku. Wychodzę.”

Powiedziałem: „Przyjechałem tu z Ivanem, więc byłoby niegrzeczne, żebym z nim nie wrócił”.

Iwan wszedł do frontowego pokoju i poszedłem za nim.

Ann szła z nami. Wyciągnęła rękę. „Cieszę się, że cię poznałem, Harold”.

Dałem jej moją rękę. „Czuję się podobnie”.

Jej uścisk był mocny i trzęsła się. Powiedziała: „Pamiętaj, co powiedziałem o kleju”.

Powiedziałem: „Okej”.

Oswald powiedział: „Wygląda na to, że jesteście sklejeni”.

Pomyślałem sobie, że Ann nie może zamierzać trzymać się tak, jakbyśmy tak utknęli. Byłem zdenerwowany i próbowałem odpuścić, ale jej uścisk pozostał silny. Pociągnąłem mocniej, ale nie mogłem się uwolnić. Iwan czekał przy drzwiach wejściowych, a minęły jeszcze co najmniej dwie minuty i Ann wciąż potrząsała moją ręką. W końcu Iwan powiedział: „Czuję się teraz lepiej. Przepraszam za mój wcześniejszy wybuch. Usiądźmy znowu w pokoju rozrywkowym i kontynuujmy przyjemną rozmowę. ”

Oswald mrugnął. “To jest duch.”

Wróciliśmy do pokoju. Ann i ja siedzieliśmy razem na kanapie, podczas gdy Iwan i Oswald siedzieli na osobnych kanapach. Ann nadal mocno ściskała moją dłoń. Powiedziałem: „Możesz puścić teraz”.

Wzruszyła ramionami. „Nie, nie mogę”.

Oswald roześmiał się. „Chciałbym być tobą teraz. Jesteś szczęściarzem.”

Spojrzałam na Ann, zdając sobie sprawę, że kobieta, która ubierała się jak ona, była ekscytującą rzadkością, a potem spojrzałam na jej dłoń potrząsającą moją z uściskiem, którego nie mogłam złamać. Istniało coś takiego, jak przeżycie niesamowitego spotkania i było zupełnie coś innego, gdy ktoś utknął w tym spotkaniu. Nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że napięcie nas łączy jako jedno, ale nie mogłem też powstrzymać myśli, że potrząśnie moją ręką na zawsze. Powiedziałem: „Muszę wyjechać o piątej”.

Oswald spojrzał na zegarek. „Dokładnie o drugiej trzydzieści. Masz ponad dwie godziny.

Ivan zapytał: „Gdzie musisz iść o piątej? Myślałem, że twoje środy są jasne. ”

Powiedziałem: „Chcę być stąd o piątej”.

Ann skinęła głową. “To jest dobry pomysł. Nie chcę też tu zostać cały dzień. Moglibyśmy przejść na Union Square i obejrzeć kupujących wakacje. To zawsze jest zabawne. ”

Powiedziałem: „Chcę iść sam”.

Ann potrząsnęła głową. „Nie możesz. Jestem teraz częścią twojego życia. Powiedziałem ci, że poprawię sytuację, a teraz to zrobiłem. Nie musisz już nigdy pomagać rodzinie. Teraz żyjemy razem. ”

„Cóż, nie chciałem o tym wspominać teraz, ponieważ chciałem zachować te informacje przez jakiś czas, ale teraz mam pięćdziesiąt tysięcy dolarów, podobnie jak moja mama. Nie muszę jej już więcej pomagać. Zatrudnia osobistego asystenta, który wykonuje swoje obowiązki i robi dla niej zakupy. Zatrudniła też jedną dla cioci Esther, więc nie muszę jej też pomagać ”.

Ann skinęła głową. “To wspaniale. Tak więc pęd porusza się płynnie. Twoja energia i moje stworzą nowe możliwości. Cieszę się, że podjąłem decyzję. Teraz jest ustawiony. W każdym razie, Ivan, czy są jakieś odczyty poezji lub wystawy sztuki, na które ostatnio byłeś, które możesz polecić? Oswald powiedział, że w Antiochii czyta się ”.

Iwan powiedział: „Przypuszczam, że gdybyś nazwał czytanie poezji Patricka, kwalifikuje się, ale frekwencja jest niewielka, a gospodarz, Patrick Llewellyn, ma tendencję do wybierania członków najbliższej rodziny jako wyróżnionych czytelników. Pewnego razu głównym poetą był jego hydraulik. Nie zawsze jest odpowiednio zorganizowany. Przyjeżdża czasami trzydzieści minut później. Jest w holu centrum handlowego, tuż przy sklepie obuwniczym. Idę tam, podobnie jak Harold, ponieważ to jedyne czytanie poezji w mieście. Jestem pewien, że Oswald wie więcej o gorących miejscach w San Francisco, robiących happeningi artystyczne. Jest na scenie więcej. ”

Oswald powiedział: „To prawda. Słyszę o nich, ale nie widzę wielu. Wolę nocować w domu, jeść ciepłą miskę zupy, słuchać jazzu w radiu. Tłumy już mnie nie kuszą. W moim starszym wieku subtelne przyjemności mnie pocieszają. Jednak nasz sąsiad, Stanley Parker, organizuje wydarzenie w Galerii Sztuki Coolio, niewielkim miejscu autorstwa Folsoma i 8. miejsca. To nie jest mój ulubiony obszar, ale słyszę, że kilku znanych krytyków sztuki i lokalnych gwiazd planuje się pojawić i ufam, że Stanley będzie miał coś ciekawego ”.

Ivan powiedział: „Myślę, że poznałem Stanleya. Czy to nie ten wysoki pan, który nosi w nich kapelusze z pawimi piórami?

Oswald skinął głową.

Iwan kontynuował: „Czyż on nie wybacza kodów ubioru? Czy nie powiedziałeś mi kiedyś, że nalegał, aby wszyscy pojawili się na jego oficjalnym przyjęciu? ”

Oswald wzruszył ramionami. „On nie zawsze jest taki”.

Ann zapytała: „Czy będzie dobrze, jeśli się pokażemy i mam na sobie kurtkę puchową?”

Oswald powiedział: „Myślę, że spojrzy na ciebie po raz drugi. Ponadto nosisz go w koszuli, aby zakwalifikować się wszędzie.

Ann skinęła głową. „Zawsze zakładam koszule, swetry, bluzy i kurtki. Nie uważam się za gotowego na ten dzień, chyba że to zrobię. ”

Iwan powiedział: „Nie czuję, że mój umysł jest w pełni ubrany rano, chyba że przyłożę psychiczny paradoks. Może dlatego, że jestem Polakiem ”.

Oswald powiedział: „Jestem Polakiem i Niemcem, więc myślę, że powinienem was przebić, jeśli chodzi o paradoksy, ale nie będę. Wierzę, że mój gust w kulturze bardziej przypomina sposób włoskiego Amerykanina. ”

Ann zapytała: „Harold, jaką kulturę śledzisz?”

Powiedziałem: „Nigdy nie spotkałem mojego taty. Nie wiem nawet, kim on jest. Mój dziadek ze strony matki był Żydem, ale moja babka ze strony matki była katoliczką. Moja babcia rozwiodła się z moim dziadkiem, kiedy ich dzieci były młode i ponownie wyszła za mąż za katolika. Zostali więc wychowani na katolicyzm, ale potem wrócili do wiary żydowskiej, gdy osiągnęli pełnoletniość, ponieważ nienawidzili swojego pradziadka. Moja mama wierzy w judaizm, ale pozwala mi podążać własną ścieżką. Nie wierzę w żadną oficjalną religię. Wierzę w harmonię wszechświata. ”

„Może w niedzielę moglibyśmy pójść do Kościoła Harmonii Wszechświata”.

„Nie sądzę, że istnieje”.

“Tylko żartuję.”

Oswald powiedział: „Widzę, że będziesz miał na niego dobry wpływ, Ann. Z jego nowym majątkiem i tobą u jego boku otworzy się przed nim cały nowy świat ”.

Ann powiedziała: „Mam nadzieję, że lubisz indyka, Harold. Zamawiam obiad z Delikatesów Krantz, zaledwie kilka przecznic dalej. Prawie nikt o tym nie wie, chyba że mieszka się tutaj na wzgórzu, ale robią doskonałe jedzenie i chodziłem do liceum z ich szefem kuchni, Bobbym Fritzem. ”

Oswald powiedział: „Ivan, może chcesz dowiedzieć się, jakie są plany Ann i Harolda, na wypadek gdybyś musiał powiedzieć matce Harolda, że ​​jest teraz połączony z Ann?”

Ann westchnęła. „Nie sądzę, żeby musiała wiedzieć, co robi. On jest dorosły, prawda? Może żyć własnym życiem. To znaczy, będzie ze mną żył, ale nie będzie już od niej zależny ”.

Rozmowa wydawała się surrealistyczna. Dla mnie myślenie o Ann jako przywiązanej do mnie na stałe polegało na zaproszeniu koncepcji bycia całkowicie i całkowicie w jej świecie, jak gdyby taka rzecz nie była niczym wielkim. Jednak szok związany z poznaniem kogoś takiego jak ona, w połączeniu z myślą, że nagle uzna się ją za część mnie, po otrzymaniu wszystkich tych pieniędzy, był niemal przytłaczający. Powinienem był poczuć panikę, ale kiedy zobaczyłem, jak jej palce naciskają na moją dłoń, a jej ręka jest częścią jej ramienia, które ma na sobie kurtkę z podwiniętymi rękawami, poczułem, że jestem w prawdziwym dziele sztuki. Nasze połączone ręce były pięknem. Kiedy próbowałem skręcić i obrócić rękę w jej, aby znaleźć sposób na uwolnienie się od jej uścisku, byłem zaintrygowany pozorną niemożliwością zadania. Jej chwyt był strategiczny. Graliśmy w szachy ręczne. Oczywiście część mnie wiedziała, że ​​nie zostaniemy tak na zawsze. Brała uścisk dłoni, który trwał trochę zbyt długo, aż do najdalszego ekstremum. Dziś wieczorem, po obiedzie, poszliśmy spać. Wtedy mógłbym uciec.

Część trzecia: Ivan

Moim zamiarem było odwiedzić mojego starego przyjaciela Oswalda, którego nie widziałem od kilku miesięcy, a on zrobił coś, żeby mi pokazać, że jest trochę lepszy ode mnie. Zorganizował nam spotkanie w domu sąsiada. Nie spotkałem się z Ann wcześniej i nie pamiętam, czy ją widziałem, ale pomyślałem, że skorzystam z mojej środy z Haroldem, zapraszając Harolda, by do nas dołączył. Myślałem, że będziemy mogli posłuchać jakiejś muzyki, może Leonarda Cohena, i porozmawiać o sztuce i polityce. Nie jestem wielkim fanem tematu polityki, ale moje doświadczenie mówiło mi, że dobra dyskusja polityczna zaowocuje dobrą dyskusją artystyczną.

Wiedziałem, że kiedy zobaczyłem Ann, kiedy otworzyła drzwi do swojego domu, aby nas wpuścić, nie byłbym w stanie długo się skoncentrować na żadnym temacie. Nie ubrała się w neutralny sposób. Jej celem było być zauważonym i na pewno zauważyłem. Bardzo rozpraszała się urodą i czułem, że Oswald wszystko ustawia, więc czułbym się, jakby był lepszy ode mnie. Mogłem powiedzieć, przy okazji, jak Oswald spojrzał na Harolda, Oswald zastanawiał się, czy nie powiedzieć: „Spójrz, kogo mam jako przyjaciela. Jestem w stanie kojarzyć się z pięknymi kobietami. Spójrz na siebie. Jedyną osobą, którą możesz zabrać ze sobą, był twój sąsiad, ponieważ nikt inny nie będzie twoim przyjacielem. ”

Gdyby sytuacja się zatrzymała, w końcu byłbym w stanie sobie z tym poradzić. Ale Ann nie patrzyła na mnie zbyt często. Zamiast tego zwróciła uwagę na Harolda. Potem uścisnęła mu dłoń i nie puściła. Oswald musiał choreografować sytuację. Chciał mnie odciągnąć, gdy Ann dołączyła do nas, a potem chciał mnie sfrustrować, bo musiałem patrzeć, jak ktoś inny niż ja trzymam ją za rękę. Byłem jeszcze bardziej sfrustrowany, gdy Harold próbował odpuścić, a Ann odmówiła mu tego, ponieważ czułbym się dobrze, trzymając ją za rękę przez całe popołudnie.

Nie widziałem Harolda od ostatniej środy. Może teraz, kiedy stał się bogaty i spotkał piękną kobietę, nie potrzebuje swojego starego przyjaciela, Ivana. Co teraz zrobię? Czy będę musiał sam się rozmyślać i dąsać, myśląc, że moje środy nie mają już znaczenia?

Winię Ostwalda za wszystko. Próbował wcześniej zrujnować moje życie i wierzę, że spróbował ponownie w ubiegłą środę. Jestem jednak artystą. Karmię się cierpieniem.

Część czwarta: Harold

Po tym, jak uroczystości dobiegły końca, a Ivan i Oswald opuścili dom Ann, spacerowaliśmy z kilkoma ulicami w jej sąsiedztwie. Jej dłoń wciąż trzymała moją i nie zamierzała rozluźnić jej uchwytu, ale w tym momencie przyzwyczaiłem się do jej dotyku. Czasami pieszy patrzyłby na nas ze zdziwieniem, jakby nie był pewien, czy jesteśmy częścią eksperymentu społecznego, aby sprawdzić reakcje ludzi. Cieszyłem się wieczorem. Widok zachmurzony i chłodna temperatura sprawiły, że czułem się jak w filmie. Być może było to częścią jej intencji, dostarczając mi rzeczywistości, która nie istniałaby poza sferą artystów.

Kiedy wróciliśmy do jej domu, zasugerowałem, żebyśmy poszli spać. Zgodziła się to zrobić. Kiedy położyliśmy się na łóżku w pełnym ubraniu, a jej dłoń wciąż trzymała moją, zaczekałem na coś, co wyglądało na godzinę, zanim spróbowałem zdjąć rękę z jej dłoni. Wyglądała na całkowicie śpiącą. Jednak kiedy próbowałem się uwolnić, jej ręka pozostała twarda w mojej. Próbowałem podważyć jej rękę drugą ręką, ale nie mogłem tego zrobić. Nie wykazywała żadnych widocznych oznak przebudzenia, ale niezależnie od powodu, jej ręka pozostała twarda. Może istniała metafizyczna siła, która uniemożliwiała mi oddzielenie się od niej.

Nie spałem tak długo, jak to możliwe, ale w końcu musiałem zasnąć. Następnego ranka, kiedy się obudziłem, nadal byliśmy połączeni. Jej marynarka wciąż była wsunięta w spięte dżinsy, a rękawy wciąż były podciągnięte. Zacząłem rozumieć, że byłem w nowym doświadczeniu życiowym, które zajęłoby miejsce mojego starego. Próbowałem przesunąć dłoń wokół niej, na wypadek, gdyby mogłem się jakoś uwolnić, ale moja próba była przypadkowa, a wyniki były takie same. Zacząłem rozumieć koncepcję na zawsze.

Otworzyła oczy i uśmiechnęła się. Zapytała: „Czy miałeś dobranoc?”

Powiedziałem: „Wierzcie lub nie, kiedy w końcu mogłem spać, byłem całkiem zrelaksowany. Miałem cudowną noc. ”

“Dobry. Ja też. To miało być. Cieszę się, że poszedłem za moimi instynktami. Gdybym wspomniał Oswaldowi, co zaplanowałem, kiedy cię spotkałem, mógłby mnie przekonać, żebym tego nie robił. Ale w dniu, w którym widziałem cię na Powell Street, kiedy jechałem kolejką linową, nasze oczy się spotkały i wiedziałam, że musimy zostać razem.

„Hmm… Czy wiesz, kim byłem wtedy? Jaki to był dzień? Czy byłem z Ivanem?

Skinęła głową. „Byłeś z Ivanem. Rozmawiałeś z nim, a ja go rozpoznałem, kiedy zauważyłem go rozmawiającego z Oswaldem. Krótko mówiąc, odkryłem twoje imię i skoncentrowałem się na możliwości spotkania się z tobą i przyklejenia nas do kleju. ”

„Czy dlatego Oswald chciał, żebyśmy spotkali się u ciebie?”

„Myślę, że to był zbieg okoliczności, ale mogło to być wynikiem mojej koncentracji na spotkaniu z tobą”.

Powiedziałem: „Czy miałeś na sobie szarą bluzę, wsuwaną w niebieskie dżinsy z podwiniętymi rękawami?”

„Prawdopodobnie … Zawsze zakładam bluzy. Tego dnia nie pamiętam swojego specyficznego stroju, ale mój top z pewnością byłby schowany ”.

„Pamiętam kobietę w bluzie z kapturem, patrzącą na mnie i nie odwracającą wzroku. Byłem bardzo zaskoczony, bo ją lubiłem i uśmiechnęła się do mnie ciepło. Poczekaj minutę. Och, łał! Ona była tobą!

Uśmiechnęła się. „Czy czułeś się tak, jakbyś chciał być ze mną połączony, a byłeś sfrustrowany, ponieważ czas nie był właściwy?”

„Powiedziałbym, że czułem się bardziej jakbym patrzył na ciebie jako na ideał czegoś, czego nie mógłbym mieć, ale chciałbym mieć, gdybym mógł zmienić wszystko w moim świecie i zacząć od zera”.

„Cóż, witamy na początku od zera. Osiągnąłeś to, co chciałeś. Oboje osiągnęliśmy to, czego chcieliśmy. ”

Wstałem z łóżka i zacząłem się cofać, podczas gdy jej dłoń wciąż trzymała moją. Wyciągnąłem się tak mocno, jak to możliwe, myśląc, że może przyzna, że ​​sytuacja zaszła wystarczająco daleko i w końcu puści. Jednak wciąż trzymała się, patrząc na mnie z rozmarzonymi oczami i nie przeszkadzało mi to.

Część piąta: Oswald

Jestem artystą, więc kiedy widzę coś niezwykłego, cieszę się.

Kiedy byłem młodym mężczyzną w latach sześćdziesiątych, napisałem powieść pod przybranym nazwiskiem. Nazwa książki nie ma znaczenia. Gdyby znaleźć starą kopię w sklepie z używanymi książkami, osobiście czułbym uznanie, że inna istota ludzka wybrała moją powieść do czytania. W końcu jest znacznie więcej pisarzy do odkrycia niż niejasny pisarz, który napisał tylko po to, by to zrobić. Nie przyznałbym się, że napisałem to, gdy ktoś mnie zapytał. Fabuła ujawnia moje dziwne zainteresowania.

Chociaż nie ujawnię nazwy książki ani fabuły, powiem, że między mężczyzną a kobietą jest niezręczna scena, którą lubię pisać. Lubię, gdy kobiety podejmują inicjatywę i zmuszają mężczyzn do skręcania się. Wspominam o tym, ponieważ byłem świadkiem incydentu w ubiegłą środę, który jest podobny do mojej wyobraźni, jak może wyglądać niezręczne spotkanie.

Sytuacja była uściskiem dłoni między moim sąsiadem a mężczyzną o imieniu Harold, który jest przyjacielem mojego przyjaciela. Ann uścisnęła dłoń Harolda i odmówiła odejścia. W oczach Harolda zauważyłem poczucie desperacji, jakby chciał, żeby ktoś go uwolnił. Byłem podniecony jego walką, więc nie zamierzałem mu pomóc. Ann nigdy go nie puściła. Byłem taki szczęśliwy. Oglądałam chwilę zachwytu.

Po południu poszedłem odwiedzić Ann następnego dnia, a ona wciąż trzymała Harolda za rękę. Próbował się wtrącić, kiedy mnie zobaczył, jakby pomyślał, że przyjdę na ratunek. Nigdy tego nie zrobię Jeśli o mnie chodzi, potrzebuje jej, by dać mu energię. Jeśli tak bardzo zależy mu na ucieczce, to jest zbyt źle. Słucham albumu Stanley Turrentine Salt Song. Piję zieloną herbatę i myślę o tym, jak Ann wciąż trzyma rękę Harolda. Wszystko jest błogością.

And all of the ones who do go.

And all of the things that go on.

How are you and what is the thing.